Beyond Borders Tour 2014: Jeszcze raz, tym razem od początku.

Był początek lutego, koniec pierwszego tygodnia sesji, a my już miałyśmy zdane wszystkie egzaminy, więc coś trzeba było zrobić z pozostałym wolnym czasem. Dlaczego więc nie wylecieć do RPA? Pomysł zaiste szalony, ale nie taki znowu zaskakujący, w końcu przez dwa i pół roku żmudnie uczyłyśmy się o tym kraju, jego językach (szczególnie intensywnie uczyliśmy się afrikaans – ok, może nie aż tak intensywnie…), kulturze i historii. Dlatego cała nasza grupa, aż siedem osób w dodatku samych dziewczyn i dwie wykładowczynie Karen i Tildie, 7.02. prężnie myślały o tym co spakować i jak to wszystko upchnąć by się zmieściło do walizek i nie przekroczyło lotniskowych limitów (jak się później okazało, niektóre miały z tym ostatnim problemy).

Następnego dnia tj. 8.02 miałyśmy wylecieć, z góry ucinając wszelkie spekulacje: i wyleciałyśmy zostawiając wszelkie konflikty personalne w Polsce. Co ciekawe dla kilku osób był to pierwszy lot, ale dzięki załodze Lufthansy (na trasie Poznań - Frankfurt) przeżyłyśmy bez większych problemów a i nie obyło się bez miłych niespodzianek. Panowie stewardzi, wróć! Uroczy panowie stewardzi przez cały lot nas zabawiali a na koniec zaprosili do kokpitu by poznać dwie pilotki i trzecią panią techniczną (pani Kempa z pewnością dopisałaby temu jakąś ideologię). Po wylądowaniu we Frankfurcie przystąpiłyśmy do klasycznego pogubienia się. Rozbijanie się na trzy grupki nie było dobrym pomysłem…Na szczęście udało nam się spotkać pod właściwą bramką do odprawy, po drodze spotykając Tertiusa Kappa, naszego byłego wykładowcę. Zupełnie nic nadzwyczajnego, spotkać osobę z Południowej Afryki we Frankfurcie, odprawiającą się do tego samego samolotu.

W każdym razie, szczęście nas szybko opuściło, ponieważ byłyśmy rozrzucone po całym samolocie i tylko dwie osoby siedziały razem (musiałam pół samolotu przesadzić nim udało mi się usiąść obok Kasi). Samolot Airbus A380, niby największy samolot pasażerski a jednak przestrzeń dla pasażera taka sama jak w tanich liniach lotniczych. Przyznaję telewizorek w siedzeniu ułatwia jedenastogodzinny lot. Tyle seriali i filmów, że człowiek nie wie co wybrać J. Po wylądowaniu w Johannesburgu pierwszy raz od dwóch i pół roku zobaczyłam osiem wykończonych dziewczyn, których makijaż wtopił się w siedzenia samolotu gdzieś nad Kongo. Nie tak uroczy widok jakby się mogło wydawać. Jednakże nie zważając na wygląd nic nas tak nie ucieszyło jak zobaczenie słońca! W Polsce trwała zima, a my miałyśmy spędzić dwa tygodnie w ciepełku (ciepełku? Wykańczającym upale!)

Po wymienieniu całej gotówki na Randy (szczegółowa kwota pozostanie w tajemnicy, ale plik był spory) i wynajęciu busika, którego nazwałyśmy Tokoloshe (złowieszczy kakalud, który przysparza wielu problemów młodym damom), wyruszyłyśmy do Pretorii, by spędzić trzy noce u ojca Karen, w akompaniamencie basenu i psa Bulli. Wszyscy, dosłownie wszyscy byli nami zainteresowani i ochoczo zaczynali rozmowę w afrikaans. Przyjęłyśmy zasadę: uśmiechaj się i mów ja (tak) – działało dopóki ktoś nie zadał pytania, na które odpowiedź tak nie zdawała egzaminu.

Szybko miałyśmy się przekonać co RPA ma dla nas do zaoferowania, od płotów pod napięciem przez wielkie pomniki po małe lwiątka.